Guy Davis (US) feat. Paul De Laat Blues Missy Sippy Gent (13-03-2018) reporter & photo credits: Marcel info artiest: Guy Davis info club: Missy Sippy booking: Salmon Booking © Rootsville 2018

Guy Davis is één van die topmuzikanten die geregeld de Grote Plas oversteekt om ons hier te komen vergasten met zijn geweldig talent. Zijn nominatie voor de Grammy Awards 2018 bewijst dat hij momenteel dé internationale ambassadeur van akoestische bluesmuziek is. Al jarenlang draagt hij zijn liefde voor de blues uit over de vier continenten.

Als zoon van de bekende acteurs Ruby Dee en Ossie Davis groeide hij op in New York City, maar ontwikkelde zijn passie voor de blues dankzij de verhalen van zijn grootouders in het rurale zuiden van de VS.  De man bracht ondertussen al 14 albums uit en werkte onder meer samen met blueslegendes als Dr. John, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Pete Seeger. In 2013 bracht hij het geweldige album Juba Dance uit en het leverde hem een nominatie op voor ‘beste akoestische artiest’ en ‘beste akoestische plaat’ voor de 35e Blues Music Awards in de VS.

Nadien volgde Kokomo Kidd (album report), een album dat ook in Europa opnieuw uitstekend onthaald werd. Zijn meest recente plaat, waarmee hij de nominatie voor de Grammy’s in de wacht sleepte, heet ‘Sonny & Brownie's Last Train’ (album report). Een geweldige schijf en een ode aan Sonny Terry en Brownie McGhee, die hij maakte met Fabrizio Poggi. Nu konden wij gaan genieten in de ondertussen vermaarde bluesclub Missy Sippy in Gent. Niet samen met Fabrizio Poggi maar met onze eigenste “Baby” Paul De Laat, ook gekend van bij de De Laat Brothers maar ook en vooral van bij Harp4.

Dit optreden zou vonken geven en dat dachten ook waarschijnlijk alle aanwezigen want de keet was volledig sold out voor deze top bluesavond. Om kort te zijn, Guy Davis en “Baby” Paul, hebben onze verwachtingen meer dan volledig ingelost. We kregen een optreden om duimen en vingers af te likken, rollercoaster aan emoties en meer dan de moeite waard om de verplaatsing uit te voeren, kortom 2 uur blues van de bovenste plank.

Onder het toeziend oog van Fats Waller en Bessie Smith opende de ‘Maggie Campbell Blues’ deze geweldige avond, gevolgd door ‘That’s No Way To Get Along’ van Willie Dixon, Davis’ ode aan de “Lowdown women” en Howlin Wolfs ‘Spoonful’. Davis is “de” perfecte entertainer, hij weet de mensen te boeien met de verhalen die hij aanhaalt om zijn songs voor te stellen en iedereen hangt aan zijn lippen. Bij Willie Dixons ‘Little Red Rooster’ laat hij het Gentse publiek huilen en blaffen als een bende losgelaten wolven.

“Baby” Paul is niet Frabrizio Poggi maar is de perfecte sidekick voor Davis en kwijt zich met perfectie van zijn taak op de Mississippi saxofoon en de interactie tussen beide mannen is optimaal. Davis fingerpickt en slide de avond door, neemt af en toe de harp ter hand en weet met zijn warme stem de aanwezigen stevig te beroeren met zijn songs gegrepen uit zijn indrukwekkende reeks platen. ‘Saturday Night Blues’, ‘Brownie McGhees ‘Walk On’, ‘Takes Just A Little Bit Of Time’, het zoals altijd schitterende ‘Kokomo Kidd’ en het aanstekelijke ‘Shake Like Sonny Did’ sloten de eerste set af. Wow.. nodig om even op adem te komen.

Set twee gaat iets trager van start met weerom een song van de grote Chester Burnett aka Howlin Wolf, ‘Statesboro Blues’ gevolg door Muddy Waters ‘My Eyes Keep Me In trouble, song dat weerom wordt voorgegaan door een leuk verhaaltje. Onder het motto “beter goed gejat dan slecht bedacht” kregen we een pakkende versie van Dylans ‘Lay Lady Lay’ weerom gevolgd een Howlin Wolf song ‘44Blues’, wat hem de uitspraak ontlokte dat hij samen met Paul misschien een Howling Wolf Tribute Band moest oprichten. Het optreden ging ondertussen crescendo met ‘Chocolate Man’ dat op vraag van Guy, duchtig werd meegezongen. Hierna een mix van ‘Baby Please Don’t Go’ en John Lees ‘Boom Boom’.

We kregen toen het prachtige verhaal van ‘Sugar Belly’ een prachtige song over een mooi meisje dat in een bordeel wordt vermoord. Ondertussen kwamen wij bijna aan het eind van deze schitterende performance, met ‘Backdoor Man’ en het zeer ontroerende ‘I Wish I Hadn’t Stayed Away So Long’, zijn aura is zo groot dat Davis deze toch héél ontroerende song, weet om te buigen tot een hymne waarvan het refrein door de hele club wordt meegezongen “Bell ring on the midnight train, carry the hobos home” ik krijg er nog kippenvel van. Hierbij toch nog een dikke pluim voor de Paul de Laat en zijn schitterende harmonicawerk op deze song. Top.

Om af te sluiten mocht er eens gelachen worden en dat deden wij met ‘I Got A Secret – It Was You’ een aanstekelijk song die de spot drijft met de Trump-administratie en duidelijk kon rekenen op veel bijval van het publiek. De Missy Sippy daverde op zijn grondvesten bij het afsluitend applaus en dat was dan ook meer dan verdiend. Wij kregen dan ook een laatste nummer, one more for the road met Blind Lemon Jeffersons ‘See That My Grave Is Kept Clean’. Iedereen werd er stil van.

Een schitterend optreden, een optreden met een lach en een traan, een optreden met vele hoogtepunten en geen enkel dieptepunt, kortom mister Davis: u was schitterend. Bedankt ook aan het publiek, zelden zo’n respectvolle luisteraars geweten, men kon er regelmatig een speld horen vallen. Bedankt Missy Sippy, tot de volgende keer….

Marcel